ارتباط بین پرتره های شخصی و هویت

«من: نمایشگاهی از خود پرتره معاصر» از 22 هنرمند معاصر می‌خواهد تا ببینند که چه کسانی هستند و چگونه خود را نشان می‌دهند. این نمایشگاه که توسط قندیلفت و جوکستاپوزویراستار مشارکت کننده و مشارکت کننده غول آسا ساشا بوگویف اداره می شود، درک هر هنرمند از خود و تاریخچه خودنگاره را ارائه می دهد. صورت آبی انتزاعی سزار پیت شبیه رنگی است که تا حدی با عینک پوشانده شده است، در حالی که پرودنس فلینت زنی را به تصویر می کشد که روی تخت صورتی در کنار گیتار چرت می زند. بسیاری از هنرمندان اولین سلف پرتره‌های خود را پس از سال‌ها، اگر نگوییم، به‌طور خاص برای نمایش خلق کردند، که شامل کارهایی از آله چاپین، سزار پیت، و کریستین رکس ون مینن و دیگران می‌شود.

در گفتگو با غول آسا، بوگویوف به چند سوال در مورد فرهنگ معاصر و خودآگاهی، نحوه تاثیرگذاری آنها بر روی پرتره از خود و روش هایی که تصورات فعلی از هویت در من نشان داده می شود، پاسخ داد.

عظیم: ادراکات از خود پس از ایجاد چنین فرهنگ وسواس سلفی چگونه تغییر کرده است؟

بوگویف: اوه، این کار سختی است و من مطمئن هستم که مقالاتی وجود دارد، اگر کتاب‌هایی در این زمینه نوشته نشده است. اما من احساس می کنم که فرهنگ وسواس به سلفی باعث ایجاد خودآگاهی بیشتر در سطوح مختلف می شود. به‌ویژه برای این نمایش، احساس می‌کنم بسیاری از هنرمندان می‌خواستند با نشان دادن خود ناقص، معیوب، کاریکاتوری و حتی در برخی موارد گروتسک، با ایده رایج «خود» یا چیزی که اکنون به عنوان سلفی می‌شناسیم مبارزه کنند.

عظیم: می‌توانید کمی بیشتر در مورد تقاطع‌های روان، آینه و دیگرانی که در خودنگاره معاصر می‌بینید صحبت کنید؟

بوگویف: برداشت‌های امروزی به ندرت نمایش‌های واقعی از تصویر آینه‌ای فرد هستند و اغلب شامل عناصری هستند که ویژگی‌هایی فراتر از آن را نشان می‌دهند. چه با نور بازی کنند، چه قالب بندی، طرح رنگ، یا صرفاً از واقع گرایی دور شوند، اغلب بر شخصیت نویسنده، احساسات و مواردی از این دست تمرکز می کنند. من دوست دارم باور کنم که این نمایش با تنوع رویکردها و زبان های بصری ارائه شده واقعاً به خوبی آن را در بر می گیرد.

عظیم: گفتگوهای زیادی در مورد ایده‌های چندگانگی مرکز هویت، در مورد افرادی که خود منحصر به فردی ندارند. آن را در رابطه با چهره و خودنگاره ها چگونه می بینید؟

بوگویف: دقیقاً! من فکر می‌کنم این چیزی است که اکثر هنرمندان امروزی کاملاً از آن آگاه هستند و به همین دلیل است که برای یافتن “راه درست” برای ایجاد پرتره از خود یا نسخه‌های متعددی از آن تلاش می‌کنند. باز هم، احساس می‌کنم سطحی‌بودن فرهنگ سلفی است که آنها را نسبت به اینکه چگونه خود را بدون به خطر انداختن یکپارچگی و عمل خود نشان می‌دهند، محتاطانه تر کرده است. با توجه به اینکه آثار هنری آنها مستقیم ترین و صادقانه ترین راه ارتباط با جهان است، برای یک هنرمند آسان نیست که یک تصویر یا حتی مفهوم را به عنوان یک بازنمایی واحد از خود انتخاب کند. فکر می‌کنم به همین دلیل است که هنرمندان در ME با لایه‌بندی جلوه‌های بصری مختلف (ون مینن)، ترکیب عناصر مختلف (شیقینگ)، ایجاد فضایی که به آن متصل می‌شوند (فلینت، توسکانی، چاپین)، پرتره‌های خود را ساختند، و لحظه‌ای صمیمی را ثبت کردند. که آنها را به بهترین شکل توصیف می کند (Erheriene-Essi، O’Brien).

ME از 16 تا 30 ژانویه در های لاین نه در نیویورک حضور دارد. اگر در 21 ژانویه در شهر هستید، برای «خود پرتره: باستان تا #سلفی»، سخنرانی کارلو مک کورمیک، منتقد هنر و فرهنگ و نویسنده، مورخ و معاون ساتبی از استادان قدیمی نقاشی کالوین هاروی، و نقاش معاصر جنی مورگان.

منبع: thisiscolossal.com